Frans Boury (1935 - 2021) en Bernard Defever (1942 - 2025): het geducht aanvallersduo van S.V Wevelgem dat bijna voor Club Brugge voetbalde ...

 

Frans Boury (1935 - 2021) en Bernard Defever (1942 - 2025)

Ik ontmoette Frans Boury de eerste keer in 1962, schat ik, op achtjarige leeftijd toen ik in het tweede leerjaar bij meester Paul Duhamel moest beginnen brillen.

Dat was na een bezoek aan "ogemeester" Debacker in de Sint-Joriskliniek in Menen. Mijn linkeroog was een lui oog, amblyopie in officiële medische termen, dat moest geactiveerd worden door het rechterbrilglas af te dekken.

Met het afgedekte goede oog moest ik met het slechte oog zo veel mogelijk proberen te "prikken", iets dat we als kleuter in het bewaarklasje dikwijls deden, een figuurtje op papier uitprikken met een naaldje op een matje.

Ik hield dat niet vol want ik vond dat prikken belachelijk op achtjarige leeftijd en bovendien zag ik geen steek voor mijn oog. Het gevolg was en is dat ik nu nog steeds met een "oeil paresseux" zit.

Vanaf het brilmoment hoorde ik dikwijls "brilkasse" roepen op de speelplaats. Ik hield er geen jeugdtrauma aan over.

Tot aan de verhuis naar Frankrijk in 2015 heb ik altijd mijn brillen gekocht bij optiek Boury, dat moeten er ongeveer tussen 15 en 20 zijn in een halve eeuw.

Toen ik later de matchen van SV Wevelgem ging bekijken, met bril en met één goed oog, stelde ik vast dat Frans, mijn optieker met wie het altijd aangenaam was een praatje te slaan, er een excellente voorspeler was.

Frans was ook klant bij mijn vader. We brilden bijna allemaal thuis en het ene plezier was het andere waard, middenstanders onder mekaar. Frans kocht zo goed als zeker ook brood bij ander bakkers, die toch ook af en toe een bril op de neus moesten zetten. De buur van Frans in de Nieuwstraat was bovendien een bakker, André Vanlede, de broer van Georges Vanlede op de Wijnberghoek.

Als klein ventje had ik een aanleg om nogal plots fan te worden van iets of iemand, op het idolate, dweperige af. En dat is nog altijd een beetje zo. Ik heb het voor iets/iemand of niet. Als ik het heb, is het ook à fond.

Dat kon zowel te maken hebben met sport als met muziek en literatuur.

Zelf was ik ook graag een topvoetballer, -renner, -gitarist en -schrijver geworden. Het is er niet van gekomen. Ondertussen koester ik mijn herinneringen aan de vroegere idolen, ze passen perfect in mijn gedenkschriften.

Ik vind het bovendien leuk om te grasduinen in hun verleden, als het kan, ook ten gronde.

In de jaren zestig was ik fan van Bernard Defever, een aanvaller bij SV Wevelgem, een linksbuiten. Hij was de Wilfried Puis van Wevelgem.

Verschillende seizoenen miste ik geen enkele thuismatch, de verplaatsing naar SV Moorsele maakte ik ook mee.

Frans Boury was een clubspeler bij uitstek.

Gedurende zijn voetballoopbaan kende hij slechts één club: SV Wevelgem.

Hij debuteerde op twaalfjarige leeftijd bij de kadetten.

Zonder twijfel was hij de snelste spits die de vlassers ooit in hun rangen telden. Niemand ook speelde langer aan één stuk voor de Wevelgemse fanion. Vijfhonderd wedstrijden is niet niks.

Hij bedankte voor een transfer naar Club Brugge en bleef voetballen voor SV Wevelgem.

Frans Boury debuteerde als zeventienjarige, als scholier, in de eerste ploeg, dat was in september 1952. Wevelgem speelde toen in bevordering tegen Kortrijk Sport en SV Waregem.

Zijn eerste jaar degradeerde Wevelgem en er volgden dertien seizoenen eerste provinciale. In 1966-1967 werd Wevelgem kampioen met tien punten voorsprong op Steenbrugge. Het dreamteam van toen: Hoorens, Vanhalst, Vanhaverbeke, Baekelandt, Vanhoutte, Declerck, Dewachter, Vanloosveldt, Bernard Defever, Edgard Verscheuren en Frans Boury.

Terug in bevordering was Frans er al 32 en hij vond dat de tijd van gaan stilaan gekomen was. Als het echter nodig was, kon men nog beroep doen op hem.

Na een nieuwe nederlaag tegen Deinze was het zo ver. Frans deed zijn heroptreden met de eerste ploeg op Grimbergen, waar 2-2 gelijk werd gespeeld. Vlak voor affluiten is hij te impulsief, loopt in volle snelheid achter een doorsteekpas aan. Een verdediger blokkeert de bal en Frans wil toch nog shotten ... iedereen op het veld hoort het gekraak: een dubbele beenbreuk, een maand in het ziekenhuis te Grimbergen en acht maanden gips. Een afscheid dat niemand wil meemaken.

In tegenstelling tot Frans Boury voetbalde Bernard Defever wel voor meerdere clubs.

Bernard startte zijn voetballoopbaan bij Racing Lauwe in 4de provinciale en speelde er als kadet.

Na 1 jaar werd hij getransfereerd naar S.V. Wevelgem en speelde er bij de provinciale scholieren.

Scholier bij S.V. Wevelgem

Op 16-jarige leeftijd speelt hij opnieuw bij Racing Lauwe, inmiddels naar 3de provinciale gepromoveerd, en dan nog liefst in de fanionploeg.

Racing Lauwe - seizoen 1957-58

Staande vlnr: Pynnoo, Werbrouck, Michel Dupont, Michel Buyssens, Aimé Huyse, Leon Holvoet, Ermé Buyssens, Noël Carpentier, Andre Coeman, Antoine Cossyns, Raffaël Huyse

Gehurkt vlnr: Walter Chambaere, Willy Vermaut, Bernard Defever, Andre Catry, Lionel Sintobin

(bron: Racing Lauwe)

Walter Chambaere (gehurkt links) werd later onderwijzer in de Kweekstraat te Wevelgem.

Op zijn 17de wordt hij alweer getransfereerd, naar ... S.V. Wevelgem!

In het eerste elftal slaat hij er gensters, samen met o.a. Eric Daels (speelde van 1960 tot 1965 bij Cercle Brugge en van 1966 tot 1969 bij W.S. Lauwe)  en wordt opgemerkt en gepolst voor een eventuele overgang naar Club Brugge en Gantoise.

SV Wevelgem 1959

Staand vlnr: Eugène Vanneste (uitbater De Grenadier), Noël Dalewyn, Willy Baeckelandt, Raf Vanhaverbeke, Hubert Baeckelandt, x, Wullaert, Sylvère Devos, x, Kamiel Deschamps

Gehurkt vlnr: x, Jacques Delrue, Bernard Defever, Eric Daels, Jeroom Holvoet, Frans Boury, Pol Vanneste (zoon van Eugène)

Bernard komt echter in 1964 bij A.S. Oostende terecht en speelt er twee sezoenen in het eerste elftal.

AS Oostende - seizoen 1964-65 - tweede afdeling.

Staand vlnr: Raphael Delrue, Roland Muyle, Léopold Vrancken, Frans Cuyvers, Hugo Deprez en Kamiel Victor.

Gehurkt vlnr: Bernard Defever, Arthur Mariën, Albert Verschelde, Jose Casseyas en Bernard Timmerman

In 1966 speelt hij opnieuw voor SV Wevelgem en wordt er kampioen in 1967 met Verhelle als trainer.

1967 - Ontvangst op het gemeentehuis

In 1970 vertrekt Bernard Defever naar White Star Lauwe.

White Star Lauwe

Staand v.l.n.r. John Dujardin, Jean-Pierre Dujardin, Arnold Lagast, Eric Lambert, Milo Baeckelandt, Jacques Louage, Georges Demeyere (verzorger).

Hurkend v.l.n.r. Etienne Vandierendonck, Jean-Claude Declercq, Bernard Defever, Julien Leuwers, Léon Baeckelandt.

Later wordt Bernard jeugdtrainer van de provinciale miniemen en kadetten.

Na het volgen van de  trainersschool te Roeselare (1 jaar) wordt hij trainer-speler bij Kuurne en Marke.

FC Marke

Hij traint ook de damesploeg van Kuurne, waar zijn twee dochters beginnen te voetballen.

Damesploeg Kuurne

In het tweede jaar spelen ze kampioen en promoveren ze naar de hoogste afdeling met matchen op Standard Luik en Herk De Stad.

Hij traint ook nog de junioren van Gullegem en tot zijn 50ste voetbalt hij bij caféploeg De Vaze te Wevelgem.

Tenslotte nog enkele krantenknipsels en foto's van ploegopstellingen waarop zowel Frans als Bernard te zien zijn.

Avondmatch op AA Gent, met kunstlicht, naar aanleiding van de transfer van trainer Firmin Decoster van AA Gent naar SV Wevelgem -  Frans Boury boven tweede van rechts en Bernard Defever onder tweede van links.

Ik wil ook ode brengen aan de vele ploegmaten van toen: Willy Hoorens, Claude Vanhalst, Noël Vanhaverbeke Marc Vanhoutte, Willy Dewachter, Edgard Verscheuren, Willy Baekelandt, Etienne Donckels, Willy Vanloosveldt, doelman Wouters, Eric Daels, ...

Reünie oud-leerlingen en oud-leerkrachten Sint-Pauluscollege op 15 februari 2025

 

Ik ben een nostalgicus en koester graag de herinneringen uit vervlogen tijden, zeker ook deze verbonden met mijn collegejaren in het Sint-Pauluscollege te Wevelgem (1967-1970).

Aan de reünie in februari l2025 van de oud-leerlingen en oud-leerkrachten van het SPWe kon ik dus moeilijk weerstaan.

Op de reünie zie ik vijf klasgenoten van de zesde Latijnse terug.

We laten ons vereeuwigen, op de foto v.l.n.r.: Rik Devriendt (later leraar wiskunde in het SPWe), Carl Scherpereel, Hendrik “Rick” Poelman, Geert Lietaer, Arnold Seynnaeve en José Debel (met wie ik later in de Wevelgemse gemeenteraad zou zetelen).

Drie van de zes zijn bakkerszonen. Rik uit Gullegem, Carl uit Lauwe en ik van de Wevelgemse Wijnberghoek.

De leraars eten graag een vieruurtje op het college en de Wevelgemse bakkerszonen hebben een beurtrol. Als het vaders week is lever ik 's middags 3 à 4 broden per dag, dat is veel vind ik maar goed voor de commerce.

De zesde Latijnse … elk lesuur Latijn worden de Latijnse woordjes erin gehamerd en overhoord, “pennen neer, briefjes op de hoek van de bank en doorgeven” horen we leraar Guido Vandenberghe telkens zeggen.

Tien op tien voor de woordjes betekent een groene duimspijker naast je naam op een bord, een nul betekent een zwarte. Motiveren heet dat.

Wiskunde krijgen we van Raymond Bonte. In 1968 zijn we het laatste jaar van de klassieke wiskunde. Toch mogen we al even proeven van de "moderne" wiskunde en de Venn diagrammen. Dat is geen wiskunde meer in mijn ogen en zo leer je zeker niet rekenen, vind ik.

Leraar Erik Monteyne is een groot vernieuwer op vlak van proefwerken. Hij organiseert het examen aardrijkskunde met open boek en in groep! Later nooit meer meegemaakt, jammer.

We maken nog de tijd mee dat we op woensdagnamiddag (sport en studie) en zaterdagvoormiddag (vier lesuren) naar school moeten. Ook bestaat nog iets als avondstudie, tot ongeveer 19 uur.

Een zeldzame keer moet de studie niet gevolgd worden door fietsers die op meer dan 1 km van het college wonen, namelijk als het op de donkere herfst- of winterdagen zeer mistig is.

Het collegesecretariaat heeft verder goeie connecties met eierkoekenfabrikant Decreton uit de Goudbergstraat in Wevelgem. Vóór de avondstudie kunnen we eierkoeken kopen, later komen daar ook nog snoepgoed en limonade bij.

De kans bestaat nog niet dat we zullen "toevetten", we zijn net nog genoeg in beweging en de fiets is het middel om overal naartoe te "gaan".

We maken ook de jaarlijkse legendarische kaartenverkoop mee voor de manillen-prijskaarting.

De kaartenverkoop per klas wordt in beeld gebracht met vliegtuigjes die op een touwtje - een soort guirlande -  in de lucht hangen en vooruit schrijden naargelang de kaartenverkoop. De klas met het vliegtuigje dat het verst geraakt wint een prijs. Dat is goed gevonden van André Huys.

Evenzeer heb ik zeer mooie herinneringen aan de boekenbeurs, jaarlijks georganiseerd in november.

In het laatste jaar van het college, de vierde Latijn-Wiskunde (1969-1970), krijgen we Roger Duhamel als klastitularis, de broer van Paul, mijn meester van het tweede leerjaar.

Roger heeft een natuurlijk gezag en geeft geschiedenis en Nederlands.

Priester-leraar Alfons Bouckaert is onze leraar Latijn in de vierdes. Door weer en wind komt hij telkens van Menen gefietst om ons te onderwijzen in de taal van Caesar.

Als zijn schoenen doordrenkt zijn van de regen, loopt hij op zijn sokken rond, Latijnse schrijvers debiterend.

In 1970 maak ik de stap naar het Sint-Aloysiuscollege te Menen met zeer goede herinneringen aan het SPWe.

Bedankt SPWe voor dit mooi reünie-initiatief!