Dit literair debuut, een verhalenbundel, van de hand van Wevelgemnaar Danny Chambaere kocht ik in 1998 als lid van het Davidsfonds.
Begin januari van dit jaar kocht ik zijn tweede werk "Spanooghes Queeste". Toen ik zijn tweede werk ging afhalen bij hem thuis maakte ik van de gelegenheid gebruik om "De Zee van Ochotsk" te laten signeren.
Ik moet nog starten met "Spanooghes Queeste".
Gepensioneerden komen tijd te kort.
Eerst wilde ik "De Zee van Ochotsk" herlezen en dat is nu gebeurd.
Het vijfde verhaal heb ik in het bijzonder gesmaakt: "Schliemanns Wraak", volgens de achterflap het verhaal van een jonge archeoloog op zoek naar zijn Troye die een bescheiden versie van Medusa tegen het lijf loopt.
Altijd interessant als de auteur over zijn werk zelf wat bespreking toevoegt op Internet (hier klikken).
Over het vijfde verhaal schrijft hij:
"Schliemans wraak" is het verhaal van de onzekerheid over de uitwerking van onze daden. Het vernederde jongetje wil weerwraak nemen op zijn pesters en treft, geheel ongewild, een onschuldig kind. Dan doet hij wat o zo menselijk is : hij schuift de zwarte piet door naar iemand anders die het in zijn ogen verdient om gestraft te worden."
Het verhaal moet zich afspelen in Wevelgem en de jonge "Schliemann" doet denken aan Danny zelf die van jongs af aan geboeid is door de geschiedenis van de Guldenbergabdij in zijn gemeente.
Elke Wevelgemnaar die Danny kent kan echter moeilijk geloven dat hij in staat zou zijn om tot een wraakoefening over te gaan zoals beschreven op het einde van het verhaal. Hoewel, meeloper "Commeyne" ("hij zou zelfs niet mogen deelnemen aan het kantonaal examen") verdient het wel om gestraft te worden.
Bovendien is inderdaad niets menselijks ons vreemd.
Ik heb het persoonlijk meegemaakt in het derde "bewaarklasje" bij zuster Serafien op de Wijnberghoek.
Samen met klasgenoot Johnny Staelens moest ik op de eerste verdieping een legodoos halen. Bovenaan de trap liet ik de doos per ongeluk vallen, alle legoblokjes kwamen met veel lawaai op de gelijkvloers terecht. Zuster Serafien kwam buiten gestormd en ik schoof de schuld in de schoenen van Johnny, die niet reageerde. Hij werd gestraft. Dubbel laf van mij, Johnny verdiende het niet om gestraft te worden, hij had me niets misdaan.
Later heb ik er Johnny nog over gesproken tijdens een van onze bijeenkomsten van het geboortejaar 1954. Hij herinnert zich niets meer en heeft er geen trauma aan overgehouden. Het blijft mij nog altijd een beetje achtervolgen.
Terug naar het verhaal van de jonge archeoloog.
"Toen waren vieruurtjes nog heel gewoon".
Ook bij ons thuis stond dagelijks een "tussendoortje" op het programma. Meestal bijna een volledig klein, liefst vers, broodje, voor het grijpen bij ons, chocolade van Côte d'Or en melk uit de frigo.
Alle dagen vers brood eten als bakkerszoon was niet evident. Eerst moest het "oud" brood op, wat overbleef van de dag ervoor. Vroeger kon je nog brood verkopen van de dag ervoor, dat was bestemd voor de slechte betalers.
Hier in de Dordogne nemen sommigen nog altijd een vieruurtje, "goûter" is niet alleen smaken maar ook in de loop van de namiddag een hapje eten en "prendre un goûter" is een vieruurtje gebruiken.
"Venderen" of "tjolen", mooi Wevelgems voor ronddolen.
De auteur is ook helderziende en voor op zijn tijd. Plots bevinden we ons in de Steenkistestraat. Vorig jaar kreeg Wevelgem er een Constant Vansteenkistestraat bij.
Constant Vansteenkiste, een uitvinder, geboren te Wevelgem in 1869, lag aan de basis van de industrialisatie van de vlasbewerking.
In de Steenkistestraat van het verhaal "woonden er niets dan schorremorrie en vechtersbazen ... die preute durfden zeggen ..."
"Als Apaches, Cochise uit Rin Tin Tin op Rijsel, doken ze schijnbaar uit het niets op, vier jongens."
Rijsel 1 en 2 van toen, de voorlopers van Frankrijk 1 en 2, nu TF1 en Antenne 2 ...
"Coolsaet was de nieuwe schrik van de school. Hij kwam uit Wallonië. De Wale-pays."
Coolsaet, die iedereen ter plaatse doet verstenen van schrik, staat voor de bescheiden versie van "Medusa".
Coolsaet had "ook nog een zusje, een beetje simpel, vertelde men. Ongelukkig heet dat in West-Vlaanderen".
In West-Vlaanderen kan iemand ongelukkig zijn en toch meestal gelukkig.
Meester Vancompernolle die met zijn harde houten lineaal op de knokkels van je handen sloeg. Ik heb er maar één gekend die tot zoiets in staat was toen ik in de lagere school zat, hij was niet groot.
"Gij hebt mijn Anglade gepakt, manneke!".
De foto's van wielrenners gevoegd bij de pakjes kauwgom, we hebben ze nog verkocht in onze bakkerij. "Eentwa van ne frang" kopen zoals zwarte rekkers en vlees zonder been. Dat was niet echt rendabel en noch de core business van onze bakkerij.
Vooral "Schliemanns Wraak" deed me terugdenken aan mijn jeugd en verdiende daarom een plaatsje in mijn gedenkschriften.
Verder veel leesgenot!
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten