Ik ontmoette Frans Boury de eerste keer in 1962, schat ik, op achtjarige leeftijd toen ik in het tweede leerjaar moest beginnen brillen.
Dat was na een bezoek aan "ogemeester" Debacker in de Sint-Joriskliniek in Menen. Mijn linkeroog was een lui oog, amblyopie in officiële medische termen, dat moest geactiveerd worden door het rechterbrilglas af te dekken.
Met het afgedekte goede oog moest ik met het slechte oog zo veel mogelijk proberen te "prikken", iets dat we als kleuter in het bewaarklasje dikwijls deden, een figuurtje op papier uitprikken met een naaldje op een matje.
Ik hield dat niet vol want ik vond dat prikken belachelijk op achtjarige leeftijd en bovendien zag ik geen steek voor mijn oog. Het gevolg was en is dat ik nu nog steeds met een "oeil paresseux" zit.
Vanaf het brilmoment hoorde ik dikwijls "brilkasse" roepen op de speelplaats. Ik hield er geen jeugdtrauma aan over.
Tot aan de verhuis naar Frankrijk heb ik altijd mijn brillen gekocht bij optiek Boury, dat moeten er ongeveer tussen 15 en 20 zijn in een halve eeuw.
Toen ik later de matchen van SV Wevelgem ging bekijken, met bril en met één goed oog, stelde ik vast dat Frans, mijn optieker met wie het altijd aangenaam was een praatje te slaan, er een excellente voorspeler was.
Frans was ook klant bij mijn vader. We brilden bijna allemaal thuis en het ene plezier was het andere waard, middenstanders onder mekaar. Frans kocht zo goed als zeker ook brood bij ander bakkers, die toch ook af en toe een bril op de neus moesten zetten. De buur van Frans in de Nieuwstraat was bovendien een bakker, André Vanlede, de broer van Georges Vanlede op de Wijnberghoek.
Frans Boury, geboren op 15 februari 1935, was een clubspeler bij uitstek.
Gedurende zijn voetballoopbaan kende hij slechts één club: SV Wevelgem.
Hij debuteerde op twaalfjarige leeftijd bij de kadetten.
Zonder twijfel was hij de snelste spits die de vlassers ooit in hun rangen telden. Niemand ook speelde langer aan één stuk voor de Wevelgemse fanion. Vijfhonderd wedstrijden is niet niks.
Hij bedankte voor een transfer naar Club Brugge en bleef voetballen voor SV Wevelgem.
Frans Boury debuteerde als zeventienjarige, als scholier, in de eerste ploeg, dat was in september 1952. Wevelgem speelde toen in bevordering tegen Kortrijk Sport en SV Waregem.
Zijn eerste jaar degradeerde Wevelgem en er volgden dertien seizoenen eerste provinciale. In 1966-1967 werd Wevelgem kampioen met tien punten voorsprong op Steenbrugge. Het dreamteam van toen: Hoorens, Vanhalst, Vanhaverbeke, Baekelandt, Vanhoutte, Declerck, Dewachter, Vanloosveldt, Defever, Verscheuren en Boury.
Terug in bevordering was Frans er al 32 en hij vond dat de tijd van gaan stilaan gekomen was. Als het echter nodig was, kon men nog beroep doen op hem.
Na een nieuwe nederlaag tegen Deinze was het zo ver. Frans deed zijn heroptreden met de eerste ploeg op Grimbergen, waar 2-2 gelijk werd gespeeld. Vlak voor affluiten is hij te impulsief, loopt in volle snelheid achter een doorsteekpas aan. Een verdediger blokkeert de bal en Frans wil toch nog shotten ... iedereen op het veld hoort het gekraak: een dubbele beenbreuk, een maand in het ziekenhuis te Grimbergen en acht maanden gips. Een afscheid dat niemand wil meemaken.
Dat was na een bezoek aan "ogemeester" Debacker in de Sint-Joriskliniek in Menen. Mijn linkeroog was een lui oog, amblyopie in officiële medische termen, dat moest geactiveerd worden door het rechterbrilglas af te dekken.
Met het afgedekte goede oog moest ik met het slechte oog zo veel mogelijk proberen te "prikken", iets dat we als kleuter in het bewaarklasje dikwijls deden, een figuurtje op papier uitprikken met een naaldje op een matje.
Ik hield dat niet vol want ik vond dat prikken belachelijk op achtjarige leeftijd en bovendien zag ik geen steek voor mijn oog. Het gevolg was en is dat ik nu nog steeds met een "oeil paresseux" zit.
Vanaf het brilmoment hoorde ik dikwijls "brilkasse" roepen op de speelplaats. Ik hield er geen jeugdtrauma aan over.
Tot aan de verhuis naar Frankrijk heb ik altijd mijn brillen gekocht bij optiek Boury, dat moeten er ongeveer tussen 15 en 20 zijn in een halve eeuw.
Toen ik later de matchen van SV Wevelgem ging bekijken, met bril en met één goed oog, stelde ik vast dat Frans, mijn optieker met wie het altijd aangenaam was een praatje te slaan, er een excellente voorspeler was.
Frans was ook klant bij mijn vader. We brilden bijna allemaal thuis en het ene plezier was het andere waard, middenstanders onder mekaar. Frans kocht zo goed als zeker ook brood bij ander bakkers, die toch ook af en toe een bril op de neus moesten zetten. De buur van Frans in de Nieuwstraat was bovendien een bakker, André Vanlede, de broer van Georges Vanlede op de Wijnberghoek.
Frans Boury, geboren op 15 februari 1935, was een clubspeler bij uitstek.
Gedurende zijn voetballoopbaan kende hij slechts één club: SV Wevelgem.
Hij debuteerde op twaalfjarige leeftijd bij de kadetten.
Zonder twijfel was hij de snelste spits die de vlassers ooit in hun rangen telden. Niemand ook speelde langer aan één stuk voor de Wevelgemse fanion. Vijfhonderd wedstrijden is niet niks.
Hij bedankte voor een transfer naar Club Brugge en bleef voetballen voor SV Wevelgem.
Frans Boury debuteerde als zeventienjarige, als scholier, in de eerste ploeg, dat was in september 1952. Wevelgem speelde toen in bevordering tegen Kortrijk Sport en SV Waregem.
Zijn eerste jaar degradeerde Wevelgem en er volgden dertien seizoenen eerste provinciale. In 1966-1967 werd Wevelgem kampioen met tien punten voorsprong op Steenbrugge. Het dreamteam van toen: Hoorens, Vanhalst, Vanhaverbeke, Baekelandt, Vanhoutte, Declerck, Dewachter, Vanloosveldt, Defever, Verscheuren en Boury.
Terug in bevordering was Frans er al 32 en hij vond dat de tijd van gaan stilaan gekomen was. Als het echter nodig was, kon men nog beroep doen op hem.
Na een nieuwe nederlaag tegen Deinze was het zo ver. Frans deed zijn heroptreden met de eerste ploeg op Grimbergen, waar 2-2 gelijk werd gespeeld. Vlak voor affluiten is hij te impulsief, loopt in volle snelheid achter een doorsteekpas aan. Een verdediger blokkeert de bal en Frans wil toch nog shotten ... iedereen op het veld hoort het gekraak: een dubbele beenbreuk, een maand in het ziekenhuis te Grimbergen en acht maanden gips. Een afscheid dat niemand wil meemaken.
 |
| Scholieren 1950 Boven vlnr: Hayaert, Parmentier, Vandamme, Pattyn, Holvoet en afgevaardigde Vandewalle. Onder vlnr: Santy, Frans Boury, Samyn, Staes, Dejaegher en Hayaert. |
 |
| Juniors 1951 Drie afgevaardigden: Maurits Stragier, Derrumeau en Vandewalle. Boven: Zonneville, Loncke, Vandamme, Hayaert en Demarch. Onder vlnr: Santy, Deprez, Eric Daels, Frans Boury en Melaerts. |
 |
| Juniors 1952 Boven vlnr: trainer Van Rentergem van AA Gent, Vanhaverbeke, Vandamme, Loncke, Pattyn, Vangheluwe en Vanhove. Onder vlnr: Samyn, Frans Boury, Margod, Holvoet en Santy. |
Op zeventienjarige leeftijd wordt hij opgenomen in het eerste elftal.
 |
| Frans Boury links onder. |
 |
| Frans Boury in het midden onderste rij. |
 |
| Frans Boury, bovenste rij tweede van rechts. |
 |
| Solingen - Wevelgem, Frans Boury, midden onderste rij. |
 |
| Wevelgem - Solingen, Frans Boury, onderste rij, vijfde van rechts. |
Hij speelt er samen met o.a. Maurice Laperre en Michel Vermeersch.
 |
| Maurice Laperre (11/03/1929 - 29/03/2009), voetbalde ook voor Moorsele en Kortrijk. |
 |
| Maurice Laperre tweede van links en Michel Vermeersch derde van links. |
 |
| 1955, Frans Boury, onderste rij, tweede van links. |
 |
| Frans Boury, bovenste rij, tweede van links. |
 |
| 1959, Frans Boury, onderste rij, eerste van rechts. |
 |
| 1959, Frans Boury, onderste rij, eerste van rechts. |
Na de foto's uit het fotoalbum van Frans, de krantenknipsels uit die tijd ...
                        |
| Frans Boury, onderste rij, tweede van rechts. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten